Son zamanlarda kişisel gelişim alanında en sık duyduğumuz şeylerden biri bize kötülük yapmış olan insanları affetmemiz ve özgür bırakmamız gerektiği.

Dinlediğim yüzlerce kadından mutlu bir beraberliğin nasıl olması gerektiğiyle ilgili öğrendiklerimi sizlerle paylaşmak istiyorum.

Nedense hepimizde bir güçlü olma, güçlü görünme kaygısı var.

Çölleri aşan Mecnun'u, dağları delen Ferhat'ı bilirsiniz; bu iki çılgın aşığın yaptıkları bilinçaltımıza işlemiş bir kere..

Nedir bu 'yuvanı yıkma; çocukların var.' kalıbı?

Yuva nedir? Senden daha değerli bir kavram mıdır ki toplum tarafından sana sürekli yuvayı koruma görevi verilmiştir?

Düşüncelerimizi nasıl durdurabiliriz? Gereksiz düşünmekten nasıl vazgeçebiliriz. ?

Bir çok danışanımla çalışma yaparken, onlara, yetersizlik ve değersizlik hislerinin anne ya da babaları tarafından yüklenmiş olduğunu söylediğimde,

önce şaşırıp itiraz ediyorlar ama seans sırasında sohbetimiz devam ederken “ Ben annemi aslında çok seviyorum, hem şimdi yaşlandı artık”

Hepimiz hayat koşuşturmacasının içinde yuvarlanıp gidiyoruz.

Sabah kalkıp çayı demleyip, çocuklara kahvaltı hazırlayıp, onları okula yollayıp, koştur koştur giyinip işe gidip onlarca mesaj, onlarca telefon arasında iş yetiştiriyoruz.

Bir şeyi çok isterseniz olmaz. Neden olmaz?

Çünkü çok istiyorum demek “bende yok” demektir. “İhtiyacım var” demektir.

Her zaman söylediğim gibi ne düşünüyor, ne söylüyor ve ne hissediyorsanız, evren sizi onaylar. Bu yüzden ne isti...

Devamı...

Danışanlarımla çalışmalarımın çoğu ne yazık ki çocuklukta anne babalarından alamamış oldukları sevgi ile ilgili.

Anne ve babası tarafından yeterince ilgi görmemiş sevilmemiş hatta bazen örselenmiş, terk edilmiş önemsenmemiş,

Kızım 3 yaşındayken sabahları yuvaya gitmemek için kıyamet koparıp, yazın kışlık, kışın yazlık kıyafetleri giymek için tuttururken,

sokak ayakkabısını evde, ev terliğini sokakta giymek için ya da saçlarını taratmamak için çığlık çığlığa ağlarken ve ben ne yapacağımı bilmez haldeyken onun devam etmekte olduğu yuvada

Mutluluk ve huzur dolu bir yaşam mı istiyorsunuz, televizyonlarınızı atın!

Biliyorum bu size imkansız gibi geliyor. ''Nasıl olur, televizyonsuz nasıl yaşanır?'' diyorsunuz çünkü onsuz nasıl yaşayacağınızı bilmiyorsunuz.

Yurt dışında yaşayan kırk yaşında, evli, çocuklu, bir firmada üst düzey yönetici olarak çalışan kadını Türkiye'de yaşayan annesi bir sabah saat 06.00'da arayarak uyandırıyor

ve ona ''Orada kar yağdı, bugün eşin de sen de işe gitmeyin,'' diyor.

Yalnızlık çoğu insanın korkusu. Yalnız doğup yalnız ölüyoruz ama yaşarken yalnızlığı kabullenemiyoruz.

Çevremizde üzüntümüzü, neşemizi paylaşacak birileri olsun, en çok da özel biri olsun ve hayatı onunla paylaşalım hatta mümkünse, bu ilişki sonsuza kadar sürsün istiyoruz.

Gerçek halimizi göstermemek, itiraf edememek. Olduğumuz gibi olamamak.

Bir arkadaşımıza rastlarız, ya da telefonla ararız konuşmanın başı: “ Nasılsın? ! İyiyim, sen nasılsın?” “ Ben de iyiyim.” Ezberimizden söylediğimiz kalıplaşmış cümleler.

Yalnızca bir fizik bedenden oluşmadığımızı -bilimin de desteği ile- artık kesin olarak biliyoruz.

Fizik bedenimizin üzerinde bir de enerji bedeni var yaşadığımız olaylar, düşüncelerimiz, duygularımız bu enerji bedende kayıt altına alınıyor.

Bilinçaltı kavramı ilk olarak Freud tarafından ortaya atılmıştır.

Freud'a göre bilinçaltına çocukluk döneminde atılmış olan tohumlar insanın tüm ilerki yaşantısını etkiler...

Nasıl istiyorsanız öyle yaşayın çünkü bu sizin hayatınız; size sunuldu bu armağan!

Kadınsınız, 20'li yaşlarınız geride kalmış, 30'lar kapıyı çalmış, henüz evlenmemişsiniz, üstelik ortada evlenmeye uygun bir aday da yok; vay halinize!

Şehirlerarası otobüslerle yolculuk yaptığımda hangi koltuğa boş bilet varsa alır, oturur ve yolculuk bitene kadar evimdeymiş gibi davranırım.

Bu yazım ''Ben çok negatif bir insanım, hep kötü şeyler düşünüyorum, kafamda sürekli kötü senaryolar kuruyorum. Kendime çok kızıyorum ama bunu yapmayı bir türlü durduramıyorum!'' diyenler için...